Trots op mijn stotteren
Vroeger
In groep 7/8 begon ik te merken dat ik anders als de andere klasgenoten was. ik was een beetje de clown van de klas maakte veel grappen en had veel vrienden en vriendinnen.
Toch merkte ik waneer ik werd uitgekozen om een stuk voor te lezen uit een boek , ik mijn hoofd warm voelde worden en mijn hart klopte heel snel. En dan mocht ik voorlezen met veel spanning in mij , kwam het wel goed. ik durfde het niet aan de leraar te vertellen dat ik stotterde zodat hij er van wist en mij kon helpen mij het lezen als ik zou stotteren. Omdat ik in de klas heel leuk was zou ik me dood schamen als de klasgenoten er achter zouden komen dat ik stotter. stel je voor je houd geen vrienden meer over.
Jaren gingen voorbij ik kon steeds beter mijn stotteren verstoppen en werd er steeds beter er. Ik wist zelf welke letters woorden ik moest ontwijken.ik dacht altijd het gaat wel over.
Waneer ik wat moest halen uit de supermarkt en ik kon het niet vinden lukte het mij niet om het te vragen wat ik nodig had omdat ik wist dat ik zou stotteren. kwam ik thuis aan met niks werd er gevraagd hadden ze het niet ? Antwoordde ik nee het was op voelde me op dat moment zo schuldig want je wilt zo graag helpen maar het lukt je niet.
Nu
Na 21 jaar was ik er klaar mee wou niet meer zou leven, ik wou gewoon kunnen praten als iedereen. In mijn stage school werk uiteindelijk krijg ik alleen maar te maken met gesprekken vergaderingen, presentaties.
Wou niet meer laten zien dat ik opeens afhaak met praten of opeens stop met praten. Wou ook niet dom overkomen want ik weet dat ik niet dom ben.
Femke leerde mij omgaan met stotteren, ben het gaan accepteren. Waarom dit belangrijk geweest is voor mij?
Omdat ik al heel mijn jeugd tot aan nu toe 21 jaar het heb verstopt. Nu ik terug denk denk ik echt hmm ? Waarom deed ik dit waarom wou ik de mensen er niet mee belasten of laten merken. Je belast er geen mensen mee, dat leek zo in mij hoofd. Maar ik heb mij zelf er mee belast en ben er zelf mee gaan zitten. Want uit eindelijk wisten niet veel mensen dat ik stotterde.
Toen Femke de stoters na deed was dit de eerste keer in mijn leven dat ik wist hoe mensen mijn zagen stotteren. En het was niet eens erg het was niet stortend.
ik was vaker boos dat ik stotterde en andere mensen om mij heen niet stotterde, het stond niet bij mij als persoon stotteren ben een heel vlot druk persoon.
Stotteren zal niet verdwijnen bij mij vind dat niet erg. Maar ik weet hoe ik er mee moet omgaan.
En dit is als een belangrijks punt, dat je weet hoe je ergens om moet gaan.
Omdat je weet hoe je er mee om moet gaan ga je stiekem heel veel minder stotteren.
ik wist dat ik de stoters moest laten komen om verbetering te kunnen zien.
Ik stotterde door mijn zinnen naast wie dan ook, het deed mij niks meer.
het verbaasde mij meer mensen hebben het niet eens door en al hebben ze het door, ik maakte af wat ik wou zeggen ik Kom niet meer raar over. Omdat ik zo trots ben op mij zelf ben ik er stiekem meer over gaan praten tegen mijn ouders zussen vriendinnen . Vraag ze nu hoe vinden jullie mij nu praten hoor je nog dag ik stotter? dan begint mijn vriendin meestal te lachen ze zegt dan je hebt een hele vooruit gang gemaakt en ze zegt dan ik merkte bijna niet eens dat je stotterde. Maar het is fijn mijn vriendin weet nu waneer ik stotter en niet meer wil praten. Dan verplicht ze mij door te praten en haar aan te kijken. En lach me zelf daarna echt uit want kon praten zonder dat ik stotterde.
ik denk er nu niet meer aan, ik hou mij er niet meer mee bezig. Denk nu aan mij zelf waneer ik aan het woord ben en niet aan een ander. Het is een ervaring geweest die je levenslang zult nodig hebben en zult onthouden.
Een fijne rust in je hoofd soort van leegte in je hoofd die ik voelde toen ik het losliet, blijdschap trots. Het gaat nu goed met stotteren ene week beter als de ander. Het heeft zijn tijd nodig voordat ik weer weken lang niet ga stotteren misschien wel maanden of jaren. ik geloof er in en met deze gevoel die ik nu vast hebt zou geen 1ne stotter mij meer moeten lastig vallen. Er zijn korte moment dat ik denk het komt terug ik stotter weer als vroeger, kort er na is deze gevoel weg.
Zie jullie zelf maar als uniek stotteraars, wij zijn anders als andere, wij hebben de keuze gehad om hier mee te leren omgaan. ik als persoon die stottert/de ben veel meer opener geworden zie overal wel een positieve kant achter.
ik ben trots dat ik stotter/de en dit heeft mij gemaakt hoe ik nu ben geworden.
Poort naar de wereld
Toen ik 4 jaar geleden de deur van Logopediepraktijk binnenstapte, wist ik nog niet dat dit mijn poort naar de wereld was…
Ik stotter, maar het kan me niet meer schelen. Ik praat met iedereen gewoon en ik durf steeds meer.
Stottersteentje
Hallo ik heb stotter therapie van Femke gehad.
Omdat ik af en toe stotterde en mijn vriendjes en klasgenoten dat ook hoorde zeiden ze tegen mij: je stottert. Ik vond dat niet fijn als ze dat tegen mij zeiden en hoorde het zelf ook steeds vaker. Ik ben met mama naar de dokter gegaan en die heeft ons naar de logo gestuurd. Mama heeft via de internet site een praktijk gevonden. En mocht ik bij Femke komen kletsen.
Als ik bij Femke was stotterde ik niet. Dat komt omdat ik het niet altijd doe. Vaak met spannende momenten (sinterklaas, verjaardag) en als ik erg enthousiast ben en vlug praat. Samen heb ik met Femke spelletjes gedaan waarbij ik moest stotteren, Femke deed dat dan ook. Dat was soms wel raar om expres te gaan stotteren. Femke en ik hoorde samen wanneer ik echte stotters had en wanneer niet. Ook maakte we een stotterzak met verschillende steentjes erin. Elke steen had een betekenis die we samen hebben besproken. Uiteindelijk hebben we de stotterzak leeg kunnen maken en zit er nog een klein steentje in en dat is mijn stottersteentje. Als laatste hebben we bekeken of ik stotters maak of woordherhalingen. Het zijn vaker woordherhalingen dan stotters en daar kan ik nu goed mee om gaan. Mijn vriendjes en klasgenoten zeggen er niks meer van en als er iemand wel zegt dat ik stotter dan zeg ik gewoon: Dat is helemaal niet erg!
Ik heb veel van Femke geleerd samen met mijn papa, mama en zusje ook voor hen is er veel duidelijkheid gekomen en zij kunnen er nu ook goed mee omgaan. En uitleggen hoeveel verschillende manieren er van stotteren zijn.
Groetjes
Stotteren na een herseninfarct
18 oktober 2022 heb ik, Ans 73 jaar, een herseninfarct doorgemaakt. Het was, zeer plots en signalen heb ik zelf niet opgepikt. De klachten bestonden voornamelijk uit spraakproblemen.
Na een week verbleven te hebben in het ETZ Elisabeth mocht ik, gelukkig, weer naar huis. Ik had geen uitval van armen of benen maar de spraak was slecht; Ik kwam niet uit mijn woorden, kon geen zinnen maken en leek wel te stotteren. In het ziekenhuis was ik reeds gestart met logopedie maar werd doorverwezen naar jullie praktijk aan het oranjeplein in Goirle.
De eerste keer dat ik er kwam zijn er al heel wat tranen gevloeid maar ik werd goed opgevangen en vooral begrepen door Melany. Zij bleef positief en gaf duidelijk aan dat er tijd nodig was om tot herstel te komen. Ik durfde ook helemaal geen telefoongesprekken te voeren, ik werd er nerveus van. Ik ben met Melany veel gaan oefenen en lezen en het is, zoals zij al had aangegeven, goed gekomen. Ik heb weer vertrouwen gekregen in de toekomst.
Dankzij jullie fantastische hulp kan ik zeggen: “Ik ben er weer”.
Bedankt
Heleboel tips
Ik vond het fijn dat je bij mijn spreekbeurt was, en dat je daar voor tijd maakte.
Ik heb geleerd dat als je onzeker bent dat je toch door kan gaan. En dat je van slechte dingen ook goeie dingen kunt bekijken.
Met die kaartjes die ik ook vaak mee kreeg, en die tips die daar op staan, hielpen me wel met dingen.
Ik kwam hier altijd met plezier, je kwam nooit aan met dingen die saai waren of slecht.
Mijn ouders vonden het ook fijn dat ik hulp kreeg, en dat jij mij hielp met het praten.
Ik heb ook geleerd dat als mensen naar je kijken dat je er niks van aan moet treken, wat zij vinden.
Ik heb een heleboel tips gehad! Ook voor het Stotteren.
Het was fijn om hier te komen, ik stotter nu gelukkig weer iets minder.
Ik heb echt heel erg veel informatie gekregen van jou, en daar ben ik je echt heel erg dankbaar voor!!
Bedankt voor alles!!
Spreekangst
Ik ben 24 jaar oud en zit momenteel in mijn laatste jaar van de opleiding Bedrijfskunde aan de Avans Hogeschool in Breda. Tijdens de vele presentaties, gesprekken, meetings, interviews etc. die ik heb moeten doen tijdens mijn studie merkte ik vanuit mijzelf altijd een soort spreekangst. Dit leiden tot veel spanningen in mijn lijf, waardoor het spreken niet altijd vloeiend verliep. Het laatste jaar frustreerde mij dit steeds meer en heb ik besloten om daar hulp voor te zoeken en zodoende ben ik terecht gekomen met Logopediepraktijk Tilburg. Het afgelopen jaar ben ik in behandeling geweest bij Melany en dat heb ik altijd als heel prettig ervaren. Met haar heb ik veel oefeningen gedaan om het spreken voor mij aangenamer te maken, bijvoorbeeld het vertragen van mijn spreeksnelheid wanneer ik spanning op voel komen bij een lastig woord. Hierdoor heb ik al een stuk meer zelfvertrouwen gekregen en hoop ik dat het spreken in de toekomt alleen maar beter zal gaan. Ik zou deze praktijk zeker aanraden aan anderen, het waren fijne sessies waarin ik altijd alles bespreekbaar heb kunnen maken, en waar ook aandachtig naar geluisterd werd.
Beter in haar vel
Emma is terechtgekomen bij Logopediepraktijk Tilburg omdat ze last had van stotteren. Af en toe waren de stotters zo hevig dat ze liever haar mond hield. En ik als moeder wist ook niet heel goed hoe ik hiermee om moest gaan.
Ans heeft Emma en eigenlijk het hele gezin zeer goed begeleid in het begrijpen van wat stotters zijn, wat zijn triggers die het stotteren erger maken en hoe kan Emma ermee omgaan als ze merkt dat ze stottert en daar last van heeft.
Ondertussen zijn we een aantal jaren verder en Emma spreekt voor het grootste gedeelte helemaal vloeiend, op momenten dat er triggers zijn gaan we terug naar de oefeningen die Ans ons geleerd heeft, oefeningen die ons leren dat de stotters er mogen zijn, en die ervoor zorgen dat Emma geen last meer heeft van haar stotters.
Voor mij was het belangrijk dat Emma beter in haar vel kwam te zitten. Dat ze op momenten dat ze wil spreken, dat ook durft. Dat ze dus geen last heeft van de stotters, ookal zijn ze er af en toe nog wel.
Ik ben heel erg tevreden met de therapie die Emma heeft gekregen bij Logopediepraktijk Tilburg. Er wordt gekeken vanuit het kind, waar loopt zij tegenaan, wat zou zij willen bereiken, en er wordt gekeken naar hoe ik Emma kan ondersteunen om dit voor elkaar te krijgen. Emma gaat met heel veel plezier naar de logopedie, ze voelt zich er erg thuis en op haar gemak.
Stotteren na een val
Een aantal jaren geleden moest ik, vanuit mijn werk, een masterclass volgen. In hetzelfde gebouw was een stottertherapeut bezig met een groep mensen met een spraak probleem. De therapeut vroeg aan ons of zijn groep zich in het kort aan ons mocht voorstellen. Vol bewondering heb ik toen geluisterd en gekeken naar deze groep stotteraars die zich zo moedig presenteerden aan een groep volkomen onbekenden. Op dat moment had ik niet kunnen weten dat ik ooit in hun schoenen zou komen te staan.
Een aantal maanden geleden maakte ik tijdens een vakantie een lelijke val. Hierbij heb ik mijn hoofd twee keer heel hard gestoten. Na een tijdje begon ik hier hele vervelende klachten van te ondervinden. En tot mijn verbazing en grote schrik begon ik van de ene op de andere dag te stotteren.
Dit maakte mij verdrietig en bang. De angst dat dit iets blijvends zou zijn heeft me heel wat tranen en slapeloze nachten gekost. Mijn huisarts vertelde mij dat ik me het beste door een logopedist kon laten helpen. En zo kwam ik terecht bij Femke. Zij werd mijn steun en toeverlaat in deze angstige en onzekere periode in mijn leven.
Femke’s geduld, begrip en geweldige therapie heeft me door een moeilijke periode heen geholpen. Zonder haar steun en aanmoediging had ik het echt niet gered. Dankzij de therapie die ik kreeg, had ik na een aantal maanden mijn spraak volledig terug.
Mijn bewondering voor de groep stotteraars die ik al die jaren geleden ontmoet heb is alleen maar groter geworden. Het feit dat ze een gesprek durfden te voeren met een groep volkomen onbekenden was voor hen waarschijnlijk een hele grote stap. Ik weet nu hoe ze zich gevoeld moesten hebben.
Ik wilde mezelf, in de maanden dat ik stotterde, het liefst opsluiten en met niemand contact hebben. Maar dankzij de therapie kreeg ik mijn spraak en zelfvertrouwen weer terug. En hier zal ik Femke altijd dankbaar voor zijn.
